कविता : अभिमन्यू

रुपा रिसाल

पुस्तैनी सन्त्रासमा बाँचेका 

ए सर्व श्रेष्ठ मनुवा तिमीले

सधैँ शिरमाथि राखिएको 

तैनाथ हतियारधारी रक्षक

भनाउँदाका चण्ड मुण्डद्वारा

रचिएको भुलभुलैया चोकमा

दिउँसो मध्याह्न रणसङ्ग्राम परी

चक्रव्यूह कौरवद्वारा मारिएका

हाम्रो अभिमन्यूलाई देख्यौ ?

निर्भीक रगताम्य अनुहारमा 

टाउका छातीको ढाल बन्दै 

कापी कलम ढाडमा बोकेका

सरस्वतीका पुत्रको हुङ्कार मा

वीरगतिमा तड्पिँदै रणभूमिमा

विशाल जुलुसमाथि ढलेको ।

भविष्यका कर्णधार योद्धाको 

चिता माथि तपतप झर्दै गएछन्

शिव पार्वतीको आँखाका अश्रु धारा 

करोडौँ नेपालीको मुटुका टुक्रा

आज आर्यघाटमा भाविह्वल बन्दै 

धुवा धुवाँले भरिएको दूषित पवन ।

कुरुक्षेत्रमा बगे रगतको आहाल

डुबुल्की मार्न तम्तयार कौरवहरू

पौँठे जोरी खोज्दै बिउँतन सक्छ

रक्तबीजको रूपमा जन्मँदै सक्छ

भूतप्रेतको पिचास रूप सलबलाउँदै 

हाम्रा असङ्ख्य अभिमन्यू मारेर ।