भाषा र म

–वैरागी जेठा
उफ्रेर कराएँ
गणेशमानको शालिक अगाडि
भाषा बचाऔँ
काले करायो पागलझैँ
खियालागेका बंगरा देखाउँदै
रत्नपार्कमा
म
धर्ती पुत्र खोज्दै
भाषा भनिरहेँ
काले पागल
झर्किएर हान्यो
म
ग्वाल्र्याम्मै ढलेँ
आगोझैँ घामले पोलिएर
मकैको घोगा बनिरहेँ
धर्तीका पुत्रहरू
कहीँ कतै थिएनन्
ए मानिस् !
तेरो नाथे पलास्टिकको टेबुल फुट्दैमा
हुरीझैँ किन झम्टिन्छस्
घाम मूर्दा भएर हेरिरहेथ्यो
गुजुजु म पाकीरहेँ थेँ
मानिस् नैतिक शिक्षा बिर्सिरहेथ्यो
मलाई अपमान गर्दा
हिमाल चुमेझैँ गर्छ
ऊ बबृराइरहेछ
मेरो छातीमा टेकेर
म सम्झन्छु युगहरू
हृदयमा पोलिरहन्छ
मेरो आत्मा खोपेर
तरुलताहरूको आँसु पिएर
ऊ
गर्व गर्छ
मान्छेहरूको भिडमा
पर्चाहरूले बेर्छ
मलाई ,फ्याल्छ पुलमुनि
चिराँक घोच्छ
मेरो ढाडमा
कोहोस् तँ ए ?
पुलिस लगाएर जेल हाल्छु भन्छ
सडको बीचमा उभिएर
बिषझैँ गनाउँ छ ऊ
मडारिन्छन् बादलहरू
गुनगुन गर्छन्
पैदलयात्रीहरू
आँखा भरी कठै
तरर तरर झरिरहे
आँसुका भेल
भाषा बगाउँछ
म चुपचाप
कुकुल्ढुमा पौडि खेलेर
जीवनको गीतगाउँछु
सारङ्गी रेट्नेहरू
छैनन्
झलकमान्हरू छैनन्
पीडाका मलम लगाउँने समयमा
साहूलाई
टेबीलको पैसा तिर्न नसकेर
छानामाथिबाट हम्फालिरहेछु
आजको युगमा ।